Bourne Again

The Bourne Supremacy (2004)
Directed by Paul Greengrass
Screenplay by Tony Gilroy
Cast: Matt Damon (Jason Bourne), Joan Allen (Pamela Landy), Brian Cox (Abbott), Franke Potente (Marie), and Julia Stiles (Nicky)


I haven't read a Ludlum novel yet, and the long line of books I intend to finish in the following months does not include any of his titles. Anyhow, I enjoyed the two Bourne movies based on his novels (Identity I watched in vcd, and Supremacy at SM North the other day with Jema, Olive and QT)--especially the car chase in the Supremacy, and I thought this kind of action scene should be seen. I don't know if I'll enjoy it as much if I'd have to read it instead. (But he's being read; 21 novels and 210 million copies of books in print should mean something.)

Basta, that's still not my brand of fiction (or at least, I don't have the energy to read all of them); I just hope that the third installment, The Bourne Ultimatum, will be made into film soon. Here's the teaser from the book:

"Carlos, the Jackal, is obsessed with eliminating his rival, the fictitious assassin Jason Bourne. And the man he stalks, who had resumed a life of normalcy, finds himself thrust back into the covert life and legendary guise of Jason Bourne to hunt down the notorious terrorist, Carlos. Their final confrontation was inevitable from the first explosive pages of The Bourne Identity, and now Bourne must become the bait to draw the Jackal from his lair. Readers will be on the edge of their seats, knowing that when this trilogy comes to a close, only one assassin will emerge triumphant."

Kuwentong Sunog

Pagkagising ko kaninang umaga, nakatanggap ako ng text messages mula kina Ma'am Beni at Christine (Bellen). Iisa ang laman: Nasunugan daw si Sir Jun (Cruz Reyes) kaninang alas-kuwatro ng umaga.

Noong bata pa ako, madalas sabihin ni Inay, tuwing may mababalitang nanakawan sa San Gregorio: "Ay, manakawan na ako nang sampung beses, 'wag lang masunugan." Nasa grade school ako nang masunog ang simbahan sa parokya namin, at pagkatapos, ang buong palengke ng San Pablo. Walang natira.

Wala raw natira kay Sir Jun. Ang masama, kasama sa mga nauwi sa abo ang ilang bagay na hindi niya makukuha o mabibili sa kahit saan: manuskrito ng kung ilang sinusulat, paintings, sculptures. Hindi rin ligtas ang sining sa sumpa ng apoy. Umuuwi nga ang lahat sa abo; pero hindi rin naman sa abo lang nagmula ang mga iyon. Tiyak na maraming araw ang kinailangan niyang bunuin, maaaring may mga okasyon na hindi niya dinaluhan upang matapos ang isang obra, may mga taong hindi niya hinarap upang tutukan ang isang akda.

Kahapon lamang, tinalakay namin sa mga klase ko sa Fil 11 ang kuwento niyang "Mga Kuwentong Kapos" bilang isang metafiction. Para sa mga estudyanteng nakinig at nagustuhan ang kuwento, maaaring iyon, iyon ang hindi masunog at maabo kahit kailan.

Para kay Sir Jun: may meta naman, kahit sa harap ng sunog. (Mahirap ito, wala na akong maisip na pampalubag-loob.)

Ugat ni Elias

“I regret having killed Elias... But I was in such a poor health when I wrote the Noli that I felt I could not go with it and talk of revolution. Otherwise, I would have preserved the life of Elias, a noble character, a patriot, self-sacrificing, truly a man who could lead a revolution.” —Jose Rizal, Letters

Binasa kong muli ang kabanata ng Noli me Tangere ukol sa mga nuno ni Elias. (Sa salin ni Virgilio S. Almario, "Kabanata 51: Ugat ni Elias") Sa bahaging ito, ikinuwento ni Elias kay Ibarra ang kasaysayan ng kanyang angkan, mula sa kanyang ingkong na naparatangang kriminal ng amo nitong isang negosyanteng Espanyol, at sa asawa nitong napilitang magputa.

“Wala na silang dangal at hiya. Gumaling ang mga sugat ng lalaki at nagtago kasama ang kabiyak at anak sa bundok ng probinsiyang ito. Dito isinilang ng babae ang isang sanggol na salanta at sakitin, at sa kabutihang palad ay namatay. Ilang buwan pa silang namuhay dito, maralita, nakabukod, kinasusuklaman at iniiwasan ng lahat. Kulang sa tapang ng kaniyang asawa, hindi nakayanan ng aking ingkong ang kaniyang paghihirap at nagbigti nang makitang may sakit ang kabiyak at walang maaasahang tulong ni kalinga. Nabulok ang bangkay sa harap ng anak, na halos hindi pa kayang alagaan ang inang may karamdaman, at dahil sa baho ay natuklasan ng makapangyarihan. Isinakdal at kinondema ang aking impo dahil hindi ipinaalam sa iba. Ibinintang sa kanya ang pagkamatay ng asawa at pinaniwalaan ito. Dahil bakit hindi ito magagawa ng asawa ng isang maralita, pagkatapos nitong magputa? Kapag sumumpa, sasabihin nilang pinaglalaruan niya ang hukuman. Kapag umiyak, sasabihin nilang nagsisinungaling; at lapastangan, kapag tumawag sa Diyos. Gayunman, kinahabagan siya at hinintay munang makapanganak bago latiguhin.”

Hindi na nakapagtatakang maging tulisan ang kanilang panganay, na nakilalang si Balat. Isang araw, natagpuan naman ng bunsong lalaki ang ina:

“... nakabulagta sa tabi ng landas sa ilalim ng isang punong bulak. Nakaharap ito sa langit, dilat na dilat na nakatitig, nanigas ang mga daliring nakabaon sa lupa na may mga bahid ng dugo. Tumingala ang binatilyo at sinundan ang titig ng bangkay, at nakita niyang nakabitin sa sanga ang isang buslo. Nasa loob ng buslo ang duguang ulo ng kaniyang kuya!”

Ano pang uri ng pandadahas ang maaaring gawin sa isang murang kaisipan na dumanas ng ganito? Pagdating sa puntong ito ng nobela, mauunawaan nating may mga kaapihang higit pa sa pamilya ni Sisa, na hindi nag-iisa si Basilio sa pagkaulila bunga ng karahasan sa lipunan. Na ang totoo’y sinasalo lamang niya ang pagkaaping nananalaytay sa mga ugat ni Elias. Ama ni Elias ang binatilyong iyon na nakaligtas. Pinilit nitong magbagong-buhay, umibig sa isang dalagang may-kaya, subalit naungkat ang kanyang nakaraan, at isinakdal siya’t napawalay sa kanyang kambal na anak. Malaki na si Elias nang matuklasang ang matandang katulong na madalas kutyain ng ibang katulong ay ang sarili niyang ama. Itinakwil sila ng kamag-anak ng kanilang ina at sumama silang magkapatid sa kanilang ama. Nawalan ng katipan ang kanyang kakambal na babae, na lubha nitong ipinagdamdam. Nagdaramdam din pala ang matanda na ikinaikli ng buhay nito. Ang babae nama’y namighati at nang mawala ito’t matagpuan ang bangkay sa aplaya ng Calamba makaraan ang anim na buwan, hindi na matiyak ni Elias kung ito ba’y nalunod o nagpakamatay. Ni hindi hinarap ni Elias ang bangkay upang angkinin. Mahalaga ang kanyang mga pangwakas:

“Mula noon, naglagalag ako sa mga probinsiya, naging bukambibig ang pangalan ko at buhay, ibinintang sa akin ang maraming pangyayari, paminsan-minsang inaaglahi ako. Ngunit maliit ang tingin ko sa palagay ng mga tao at patuloy kong tinahak ang sariling landas.”

Patuloy kong tinahak ang sariling landas. Mayroon pa rin nga siyang maaangkin sa kabila ng lahat. Kailan ako nagkaroon ng ganitong katiyakan? Heto’t ni walang ganito kadilim na nakaraan ang aking angkan ay may pangingimi pa rin akong mag-angkin ng anumang landas. O kung nagpapatuloy ba ako.

Kapag nagkaanak ako at lalaki, papangalanan ko siyang Elias Iñigo. Para kay Elias nga at para kay Ignacio (section ko noong nasa fourth year high school at patron ng kolehiyong pinasok ko at pinagtuturuan ngayon). Pag-ibig sa bayan at sa pananalig. Kung may nalalabi man sa aking pagturing sa ideyal, iyon iyon. Aabangan ko ang kanyang pagsilang. Paglaki niya’t may sarili nang paninindigan, hahayaan ko siyang magpasya sa sariling pangalan. Hindi niya kailangang mabuhay sa palagay ng ibang tao.

Patalastas # 3

1. The Junior Holy Name Society of San Pablo City celebrates its 7th year anniversary today. Happy anniversary to all JHNamers! Kuya Buddy informed me that mass will be offered today at 5:15 p.m. in the SPC Cathedral. (Also, happy birthday to Derek, a member from the first batch, of which I served as the rector.)
   
   
2. From Ian Casocot: Many of the winning works in this year's Palanca awards are featured in Issue #8 of Literatura. (Two of the poems from my collection "Tayong Lumalakad Nang Matulin" are there: "Kuwentong-Bayan" and "Walang Diwata ng Apoy.")
   
   
3. From Ma'am Alma Miclat: Conspiracy at Visayas Ave. is having Mario Miclat on September 28, Tues, at 9 p.m., as the featured poet. Please come.
   
   
4. The second part of my lecture on the creative process for the Ateneo de Manila High School's Samahan sa Filipino will be on Wednesday, September 29, 2004, at 3:00 p.m.

Feng Shui

UP Diksiyonaryong Filipino:
feng shui (fung sóy) png [Tsi] : sistema ng heomansiya na ginagamit sa China upang tiyakin kung ang isang gawain o bagay ay umayon sa likas na puwersa.

Nina Corpus:
feng shui : Combination of ‘The Others’, ‘The Sixth Sense’, ‘The Ring’!

Vilma Santos:
feng shui : Magandang thriller movie. Natakot ako pero most importantly, ang galing ni Chito at saka ni Kris. She’s very good in this film.

--o0o--
Hindi na bago ang katatakutan sa Feng Shui. Maraming nakagugulat sa pelikula (literal: nakabibigla, iyung magbibigay ng kaba habang nanonood; hindi iyong "hindi inaasahan," kaya wala rin namang iniiwan na matinding pagkabahala, bagabag, o pag-iisip sa panig ng manonood).

LFS sa Megamall (9:50-11:30 n.g.) ang pinasok ko noong Sabado ng nagdaang linggo. Galing pa ako sa bahay nina Kapi para sa pagpili namin ng mananalo sa Bertigo. Maganda ang mga kuha sa kamera. Mabisa ang sinematograpiya, kahit ang tunog. Subalit hindi ako naniniwalang karapat-dapat sa “Best Actress” si Kris (kahit pa ipagsigawan niyang “nag-eexpect” siya ng award), bagaman totoong mahusay na ang pagganap niya rito kumpara sa ibang pelikula niya na napanood ko. Pero hindi siguro “Best” kumpara sa lahat ng iba pang aktres na gumawa ng pelikula sa taong ito. Halimbawa’y higit pa rin akong kumbinsido sa pagkamatimpi ni Nora Aunor sa Naglalayag kaysa sa “paos-na-pagtili” ni Kris.

Hindi naman pangit ang pelikula. Talagang maganda na ito kung ihahambing sa mga pelikulang Pilipino na inilalabas sa kasalukuyan. Ang totoo, hindi pa ako binibigo ni Chito Roño sa anumang pelikula niya na napanood ko. Sulit na nga ang PhP 70 sa De Luxe; mas mura pa ito kaysa sa pirated DVDs na ibinebenta ng otsenta pesos sa Marikina.

Kung may pinakabirtud man ang pelikula, ito’y ang paglalaro nito sa kapalaran, at sa mga konsepto ng suwerte at malas. Habang katutubo sa pito sa mga wika sa Pilipinas (Bikol, Kapampangan, Hiligaynon, Pangasinan, Sebwano, Tagalog, at Waray) ang “kapalaran,” nagmula naman sa Espanyol na suerte at mala ang dalawang huli.

Nakaguhit sa “palad” ang kapalaran, inaasahan ito, “pangyayari na hinihinuhang magaganap sa buhay ng tao o anumang nilalang.” (UP Diksiyonaryong Filipino). Tadhana. Hindi kaya, para sa mga katutubong Pilipino, sapagkat ang mga pangyayari ay itinakda na, kaya walang katutubong konsepto ng “suwerte” o “malas”—na lahat ay bunga lamang ng kapalaran, at kagaya ng mga bagay na wala tayong magagawa, hindi sila masama o mabuti, hindi positibo o negatibo, kundi gayon lamang: pangyayari?

Patalastas # 2

Got this invite from Allan Popa: The University of the Philippines Press is pleased to invite you to Nox Librorum, A Night of Book: the grand launch of U.P. Press publications for the year 2004 and the unveiling of the Malang serigraph, "Read UP," on Thursday, 30 September 2004, 6:00 p.m., at second floor, Balay Kalinaw, UP Diliman, Quezon City.

Among the books to be launched, which I want to (but, with what I'm getting from teaching the love of books, can't possibly all) buy:

1. Getting Real: An Introduction to the Practice of Poetry, by Gemino H. Abad
2. Looking for Rizal in Madrid: Journeys, Latitudes, Perspectives, Destinations, by Gregorio C. Brillantes
3. On Cursed Ground and Other Stories, by Vicente Garcia Groyon
4. Feast and Famine: Stories of Negros, by Rosario Cruz Lucero
5. Jolography, by Paolo Manalo
6. Postcolonialism and Filipino Poetics, by J. Neil C. Garcia
7. Philippine Postcolonial Studies, by Priscelina Patajo-Legasto and Cristina Pantoja Hidalgo
8. Six Uses of Fictional Symbols, by Edith L. Tiempo
9. Sarilaysay: Danas at Dalumat ng Lalaking Manunulat sa Filipino, by Rosario Rorres-Yu and Alwin C. Aguirre
10. Mga Kaluluwa sa Kumunoy, by Efren R. Abueg
11. Maaari: Mga Bago at Piling Tula, by Allan Popa

Bertigo

Pagkatapos ng klase ko noong Sabado, dumiretso ako sa garahe ng Prince David para katagpuin sina Mike (Pante, punong patnugot ng Matanglawin at naging mag-aaral ko noong unang semestre ko ng pagtuturo). Naimbitahan akong maging hurado para sa kanilang Bertigo. Taunang patimpalak ito ng Matanglawin para sa Tula at Sanaysay para sa mga mag-aaral sa mataas na paaralan.

Noong 2001 inilunsad ang Bertigo. Sumali ako para sa Tula, hindi ko alam na para sa high school lang pala ang patimpalak. Noon ko nasulat ang “Pag-aabang sa Kundiman,” tugon-pagmumuni ko noon sa tema nilang “Sawa ka na bang maging Pinoy?” Binigyan naman nila ako ng pampalubag-loob na karangalang banggit.

Mahaba-haba pa ang naging kuwento ng tulang iyon, kahit matapos nilang ilathala sa isang isyu ng Matanglawin. Nang gawaran ako para sa Dean’s Awards for the Arts noong 2002, iyon ang iminungkahi ni Ma’am Beni na basahin ko. Nakilala ako ni Padre Roque Ferriols dahil doon. Lumaki pala siya sa Kundiman. Tuwing makikita niya ako kapag nilalapitan ko siya upang magmano, ang lagi niyang sinasabi, “Ikaw ang makata, hindi ba?” Tatlong beses nang nangyari ang ganoong paniniyak at lagi’y may pag-aalangan ang sagot ko. Mahirap angkinin ang isang karangalan. Mahirap ding paangkin sa gayong pananagutan. Pero ayokong biguin si Padre. Lagi’y “opo” ang ipinagpapalagay kong pinakamainam na sagot.

Nang sumali ako noong 2002 sa Palanca para sa tula, ginamit kong pambungad na tula at pamagat ng koleksyon ang “Pag-aabang sa Kundiman.” Nanalo ng ikalawang gantimpala, sunod sa “Estalon at Iba Pang Simoy ng Bait” ni Roberto T. Añonuevo na mas kilala bilang “pinakabatang hall of famer ng Palanca.” Inilathala ulit ng Heights ang tula. Nang mag-imbita ang NCCA para sa kanilang Ubod: New Writers Series noong 2003 para sa paglalathala ng chapbook ng mga batang manunulat, nagpasa ako ng 30 tula at ginamit kong pamagat ng koleksyon ang “Pag-aabang sa Kundiman.” Sa awa ng Diyos, hindi pa rin lumalabas ang Ubod. Ubod ng tagal, ito na ang naging biruan naming magkakaibigan na pare-parehong nakasama sa 40 pinili ng NCCA.

Ngayon, nirerebisa ko na naman ang tula. Ang totoo, binabago ko ang disenyo ng buong koleksyon. O mas tama sigurong sabihin na mas nililinaw ko na ngayon kung ano ba talaga ang disenyong binabalak ko sa koleksyon. Nagsimula ang lahat sa Bertigo.

--o0o--
Oxford American Dictionary:
ver•ti•go (vur-tĭ-goh) n. (pl. ver•ti•goes) a sensation of dizziness and a feeling of losing one’s balance.

UP Diksiyonaryong Filipino:
vér•ti•gó png Med [Ing] : kondisyong may kasamang pagkahilo o pagkalula.

Walang lahok na “bertigo” sa UP Diksiyonaryong Filipino.

70's Bistro

Sa wakas, natuloy na rin kagabi ang Palanca blowout ko sa mga kasama sa dorm. Sampu kaming naunang dumating sa 70’s Bistro. Sina Ted, Len, Ruel, Abeng, Gian, Kevin, Nina, Aina, Bugs, at ako. Maya-maya, sumunod na si AJ. Huling dumating sina Dennis at Wamar. Dahil Miyerkules ng gabi, si Noel Cabangon ang magtatanghal. Pagpasok namin, pasado-alas-nuwebe pa lang ng gabi, hindi pa nagsisimula ang unang set. Nakaupo si Noel malapit sa mesa na uupuan namin. Nilapitan ko siya at natuwa ako’t naalala pa niya ako—at binati pa, alam niyang nanalo ako sa Palanca. Buo na ang gabi ko, mga simpleng pagbati mula sa hinahangaan ang isa sa madaling makapagpagaan ng loob.

Nang simulan ang unang set, pormal niya akong binati sa harap ng lahat ng tao. Tuwang-tuwa siyempre ang mga kasama ko. Tinanong ako nina Kevin kung alam ko raw ba na nanalo rin si Noel sa Awit Awards. Hindi ko alam. Nahiya na akong batiin. Sunud-sunod ang pagtugtog ng mga kanta. Magkasunod niyang tinugtog ang dalawa sa ini-request ko: ang “Return to Pooh Corner” ni Kenny Loggins at ang kanyang “Lea.” Winakasan niya ang unang set sa kanyang “Kanlungan.”

Nang simulan ang ikalawang set, inanyayahan niya ako sa unahan upang magbasa ng tula. Wala akong dalang tula (kahit kagagaling ko lang sa Aria at nagbasa ako roon ng dalawang tula: "Pagal ng mga Manananggal" at "Mga Hapon ng Sipay"). Nagkahiyaan na. Ipinagtutulakan na rin ako ng mga kasama ko, bukod sa nakaanim na beer na ako noon. Dalawa lang naman sa mga tula ko ang memoryado ko talaga: “Pasada” at “Sa Ating Mga Palad.” Binigkas ko ang huli, habang sinasaliwan ng musika ni Noel. Sulit na sulit ang nagastos ko nang gabing iyon.

Kanlungan

Martes nang nagdaang linggo, pagkababa sa istasyon ng MRT sa Ortigas, nadaanan ko ang dalawang pulubing tumutugtog at umaawit ng “Kanlungan” ni Noel Cabangon. Wala akong ganoong kalakas na pananalig sa mga namamalimos sa lansangan, bata o matanda, may kapansanan man o wala. Hindi lamang dahil sa mga lumalaganap na bali-balita (salamat na rin sa pinoy action films) na suportado sila ng mga sindikato at ang totoo’y ang mga sindikatong iyon, at hindi talaga sila, ang kinukunsinti sa pagbibigay ng limos--kaya nagiging kasangkapan pa tayo sa patuloy na pagsasamantala sa mga taong ito.

Pero kanina, nang marinig ko ang hagod ng musika ni Noel sa gitara ng isa sa dalawang pulubi na sinasaliwan ng lalim ng tinig ng isa pa, nakumbinsi akong bunutin ang lahat ng barya sa bulsa ko (hindi ko na nabilang, pero marami-raming pipisuhin iyon) upang ihulog sa kanilang “donation box.” Binagalan ko ang paglalakad upang higit na marinig ang awit na simula nang hindi na naisauli ni Mharra ang kopya ko ng The Best of Buklod kasama ang Pasakalye ay hindi ko na napapakinggan—hanggang bumili si Jema kamakailan ng Tunog Acoustic kung saan naroon din ang awit ni Noel at kopyahin ko nga ito sa aking media player. Pababa na ako sa mataas na hagdan sa direksyon ng Megamall nang maisip ko kung saan kaya sila nananahan. Ano kaya ang kanlungan sa imahinasyon nila?

Patalastas # 1

1. Magbibigay ng panayam si Prof. Rene O. Villanueva para sa LIRA (Linangan sa Imahen, Retorika at Anyo) na pinamagatang "Writing Poetry for and by Children." Gaganapin ito bukas, ika-22 ng Setyembre 2002, ala-1 hanggang alas-4 n.h., sa Philippine Orthopedic Hospital. Si Villanueva ay kilalang mandudula at manunulat-pambata. Kabilang sa kanyang mga aklat-pambata ang Ang Pambihirang Buhok ni Lola na mababasa nang buo rito. Magdiriwang din siya ng kaarawan bukas.
   
   
2. Bilang bahagi ng pagdiriwang ng Arete Humanities Week sa Ateneo, gaganapin din bukas ang Aria: Literary Night, kung saan magkakaroon ng mga pagbasa ng tula, at iba pang pagtatanghal. Gaganapin ito sa Dela Costa Gardens ng Ateneo, mula alas-6 hanggang alas-10 n.g. (Maaaring magbasa ako ng tula rito, kasama si Naya at iba pang kaibigang manunulat.)
   
   
3. Naimbitahan akong magbigay ng panayam bukas para sa mga kasapi ng Samahan sa Filipino ng Ateneo de Manila High School. Alas-2:30 n.h. Tungkol sa pagsulat ng tula ang paksa ng panayam.

Isa Pang Ako

Madalas, naiisip ko na may isa pang ako na nabubuhay. Hindi kopya ko. Hindi gaya ko. Hindi parang ako. Ako rin. Ako mismo. Ako talaga. Pero hindi ang akong nagsasalita ngayon; iyung ako na maaaring iniisip din ang ako na nagsasalita ngayon. Sabay kaming isinilang. Hindi halos sabay. Talagang sabay na sabay. Maaaring may nagkamali lang sa pagtatala ng nagpaanak kay Mama Josie (o sa mama niya), kaya kung magkakatagpo kami at ilalahad ang mga birth certificate, maaaring nauna pala ako ng isa o dalawang minuto. O kaya’y siya ang nauna. Gayunpaman, hindi iyon ang mahalaga. Ang mahalaga’y alam naming sabay kaming isinilang. Dapat lamang naman: paano, siya nga’y ako rin, at ako rin siya. Iisa kami.

Gayunpaman, magkaiba ang landas na tinahak namin. Na para bang isang malay na pasya iyon upang hindi kami magtagpo. Tulad ng mga bagay na iisa ang uri ng enerhiya kaya’t itinutulak kami ng puwersang nagmumula sa sarili palayo sa isa’t isa. Siguro’y takot ang puwersang iyon. Pangamba sa posibilidad na magkita kami. Paano magagawang tingnan ang sarili nang hindi kailangan ng salamin?

Ngayon, lagi ko siyang naiisip, lalo na sa mga gabing gaya nito na ramdam kong naiisip din niya ako. May mga pagkakataon na hinahamon ang sarili: Ano kaya’t lumabas ako at balikan ang mga tinahak at sa mga kanto ng bawat pagpapasya’y suungin ang lansangang kanyang pinili, at doon, hanapin siya’t harapin sa unang pagkakataon? Ngunit nanatili iyong hamon sa sarili. May mga pangangahas na hindi ko kayang pasukin. Imbes, inibig ko na lamang ikuwento ang buhay niya sa una kong koleksyon ng tula, ang Pag-aabang sa Kundiman (kung saan nasa huling yugto na ako ng rebisyon sa ngayon at sana’y matapos ko sa sembreak). Ginawa ko iyon sa pag-asang makikilala ko siya kahit paano, at mauunawan ang kanyang mga pasya. Iniaalay ko rin sa kanya ang aklat. Kapag lumabas iyon (ilalathala dapat ng NCCA), at kung sakali’y matagpuan niya ang sarili na hawak ang aklat sa kanyang mga kamay, umaasa akong sa pagbasa sa mga tula ay ako naman ang makilala niya. Sa tuwing uupo ako sa harap ng laptop, alam kong nasa sarili rin niya siyang silid, inaabangan ang bawat salita.

Isang gabi, napanaginipan ko ang pangalan niya, at isinulat ko ang “Elias.”

Elias

Si lola ang nagpalayaw sa akin.
Hindi gusto ng nanay ang pangalan ko.
Kahit ako. (Hindi ako iyon, hindi akin iyon).
Naririnig ko lang iyon sa kanya
kapag tumatawag. Galit.
Laging nakagugulat ang galit.
Hindi ko alam kung nabasa ng nanay
ang Nobela noon. Basta’t galit siya sa gubat
at sa kamatayan. At sa kamatayan
sa gubat. Bumagyo’t nabuwal daw ang mga puno.
Nakaligtas ang nanay, ako, ang bunga.
Nakulong ako sa pangalan ng yumao.
Si lola ang nagpalaya sa akin: Ely.
Gising na gising ako habang ipinaghehele.
Hindi ang nanay ang umaawit ng uyayi.